pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła w Konradowie.
W odległości 4 km na południe od Wschowy, leżącej w woj. leszczyńskim, znajduje się wieś o układzie ulicówki zwana Konradowo. Okolica wspomnianego miasta, ze względu na urodzajną glebę, była zamieszkana już w czasach prehistorycznych. Na dawne istnienie Konradowa wskazuje nazwa miejscowego kościoła, a także krzyże pokutne, których kilka znajduje się na terenie tutejszej parafii. Pierwsza historyczna wzmianka o tej wsi pochodzi z roku 1307. W tym to czasie, książę Henryk głogowski obdarzył nowo założony w tym Głogowie klasztor sióstr Klarysek fundacją kilku wsi. Wśród wiosek wchodzących w skład darowizny znalazły się m. in. Zamysłów, Kandlewo i Konradowo.
Świątynia pod wez. św. Jakuba Apostoła, istniała w Konradowie przed 1376 r. Miała powstać dzięki pomocy biskupów poznańskich do których juryzdykcji należała. Początkowo była to budowla drewniana. W drugiej połowie XVI w. wzniesiono murowaną świątynię z kamieni i cegły w stylu późnogotyckim o jednej nawie, wraz z istniejącą do dzisiaj o typie obronnym dzwonnicą. Z biegiem czasu przybywało wiernych i trzeba było kościół poszerzyć. Dokonano przebudowy w XVIII w. i w połowie tego stulecia świątynia została konsekrowana przez wrocławskiego biskupa pomocniczego Franciszka Almenslco. Później dobudowano prezbiterium i zakrystię. Zbudowana o trzech nawach w stylu barokowym świątynia, przetrwała w niezmienionej formie do dzisiaj.
Do zachodniej ściany świątyni w XVII w. przylegała kaplica poświęcona św. Annie. W czasie przebudowy kościoła zburzono tę kaplicę i została wzniesiona na wschód od prezbiterium. Dzisiaj ten obiekt sakralny nie istnieje, ale pozostała uroczystość odpustowa corocznie obchodzona w dzień 26 lipca.
Większa część wewnętrznego wyposażenia domu Bożego pochodzi z około 1770 r. Ołtarz główny posiada wiele cech secesyjnych. Na bokach jego nastawy znajdują się rzeźbione w drzewie postacie świętych Piotra i Pawła Apostołów. W środkowej części nastawy do 1979 r. znajdował się obraz Koronacji NMP. Boczny ołtarz z prawej nawy posiada rzeźby w typie śląskiego manieryzmu, przedstawiajace świętych Józefa i Wawrzyńca. Obydwa obrazy w nastawie przedstawiają św. Jakuba Starszego Apostoła, patrona tutejszej świątyni. Ołtarz boczny w lewej nawie bocznej jest zdobiony figurami św. Anny i NMP jako małej dziewczynki. W zwięczeniu ołtarza jest uwidoczniona postać św. Grzegorza Wielkiego, papieża. Na ambonie umieszczono rzeźby dwóch świętych Ewangelistów, Marka i Łukasza, a na jej daszku widnieje postać Boga Stworzyciela z kulą w ręku, a niżej są widoczne dwie postacie Ojców Kościoła, rzeźbione w drzewie.
Do zabytków świątyni trzeba zaliczyć dwie figury późnogotyckie, pochodzące z warsztatu śląskiego, przedstawiające Matkę Boską Bolesną i św. Jana Ewangelistę. Pochodzą one z tęczy dawnego kościoła. Innym świadkiem przeszłości jest kopia obrazu Antoniego van Dycka, przedstawiająca odpoczynek w czasie ucieczki do Egiptu. Na ścianie kościoła w lewej nawie znajduje się kamienna tablica z inskrypcją. Z treści zapisu wynika, że pod posadzką kościoła złożono kości ojca rektora kolegium jezuickiego w Głogowie, Hieronima Fischera. Został on pod bliską wsią Golą zastrzelony przez Sasów w czasie wojny 30-letniej.
Parafia konradowska początkowo leżała w granicach diecezji poznańskiej. W r.1430 została przyłączona do Wrocławia. Natomiast w latach 1470-1497 załatwiono różne sprawy w konsystorzu poznańskim. Później znów weszła w skład biskupstwa wrocławskiego. Dopiero w 1812 r. biskup wrocławski delegował juryzdykcję biskupowi poznańskiemu. Bulla papieska De salute animarum z r. 1821 wyłączyła tę parafię wraz z Zamysłowem, Siedlnicą oraz Jordanowo z Nowym Dworkiem do arcybiskupstwa poznańskiego.
Kiedy w 1918 r. powstała niepodległa Rzeczpospolita Polska, parafia konradowska, jak wiele innych pozostała poza granicami naszego kraju. Z powodu trudności administrowania, oddzielonymi przez granicę polsko – niemiecką kilkunastu parafiami należącymi do Poznania a leżącymi na obszarze państwa niemieckiego, utworzono w 1920 r Delegaturę Arcybiskupią w Tucznie. Ta później została przemianowana na Administrację Apostolską z siedzibą w Pile. W kilka lat później nazwano tę jednostkę administracyjną Kościoła Niezależną Prałaturą Pilską.
Rok 1945 przyniósł wyzwolenie polskich Ziem Zachodnich spod władzy hitlerowskiej. Utworzono dla polskiej ludności katolickiej, osiadłej na tych terenach, Administrację Apostolską z siedzibą w Gorzowie. Do niej należała parafia w Konradowie. Dopiero w dniu 28 czerwca 1972 r została erygowana diecezja gorzowska, do której też weszła wspólnota parafialna w Konradowie.
W czasie reformacji parafia tutejsza nie uległa protestantyzacji. Ważnym elementem podtrzymującym ludność w wierności Kościołowi była zapewne więź z konwentem Klarysek w Głogowie, do którego należały wioski parafii do 1810 r. W latach 1687/88 żyło w parafii 97 rodzin katolickich. W XVIII w. parafia liczyła około 1500 dusz. Obecnie parafia posiada ponad dwa tysiące mieszkańców.
Z dniem 11 listopada 1979 r. kościół konradowski stał się sanktuarium Maryjnym. W tym dniu w nastawie głównego ołtarza umieszczono słylnący laskami wizerunek Najświętszej Maryi Panny, Matki Pocieszenia. Obraz ten ma stać się zachętą dla wiernych, by oddawali większą cześć Matce Najświętszej. Jest on też nadzieją uzyskania wielu łask od Boga za przyczyną Matki Niebieskiej.
Na przyjęcie tak cennego skarbu, jakim jest sławny łaskami wizerunek Matki Bożej, należało odnowić świątynię w Konradowie. W 1976 r. dano przewody energetyczne pod tynk a na ścianach umieszczono kinkiety oświetleniowe i w nawie głównej cztery żyrandole. W następnym roku został kościół wewnątrz odmalowany przez P. Matusza z tutejszej parafii a sufit został pokryty polichromią przez plastyka p. prof. Pacholskiego z Poznania. W dwunastu scenach przedstawiono najważniejsze fakty z życia P. Jezusa i Jego Matki Najświętszej w czasie ich pobytu na ziemi palestyńskiej. Nad ołtarzem widnieje Wniebowzięcie N.M. Panny. Nad główną nawą widzimy od chóru muzycznego następujące sceny: Zwiastowanie, Narodzenie Pana Jezusa i Ofiarowanie w świątyni. Środkowy plafon ma cztery obrazy: Ostatnia Wieczerza, Ucieczka do Egiptu, Modlitwa P. Jezusa w Ogrójcu i Zdjęcie z Krzyża. Najbliżej ołtarza widnieją obrazy przedstawiające: Zmartwychwstanie, Przekazanie św. Piotrowi władzy pasterskiej, Wniebowstąpienia P. Jezusa i Zesłanie Ducha Św. Odnowiono główny ołtarz i przeniesiona na dawne ich miejsce figury śś. Wawrzyńca i Józefa Z Bożym Dzieciątkiem. Dach wieży kościelnej pokryto miedzianą blachą. Na jej szczycie umieszczono Krzyż, a niżej literę M, symbolizującą Matkę Boską. Na tę literę dano koronę i dwie lampy, by w pewnych okolicznościach można było iluminować te symbole. Już w 1978 otynkowano nawę i zakrystię zewnątrz kościoła, a dalszą pracę nad odnowieniem świątyni wstrzymał konserwator wojewódzki z Leszna.
Należało także przygotować miejsce w nastawie głównego ołtarza, gdzie miał być umieszczony obraz Matki Bożej. Wyjęto tedy z nastawy ołtarzowej obraz Koronacji NMP i umieszczono go nad zakrystią. Zaszła tedy potrzeba wykonania dodatkowej ornamentacji i umieszczenia jej w miejscu wyjętego obrazu, gdyż otwór byłby zbyt duży i trzebaby wykonać obraz zasłaniający wizerunek MB bardzo duży. Projekt wykonał p. Pacholski i samą ornamentację p. Dudek z Włoszakowic. W ostatnich dniach wmontowano nowe witraże w świątyni przedstawiające śś. Stanisława bpa, Wojciecha bpa, Jadwigę księżnę, bł. Salomeę i pap. Jana Pawła II. Później dołączono śś. Kazimierza i Stanisława Kostkę a nadto bł. Jadwigę królową i Sługi Boże: Stanisława Papczyńskiego i Kazimierza Wyszyńskiego.